Değişik birşey, pek tanımlayamadığım ama hüzün ile mutluluk arasında olan arafta bir duygu.
Bir tarafından baktın mı çok güzel, sonsuzluğa açılan huzur kapısı misali ama diğer tarafından acayip korkunç sanki kimseye sesini duyuramayacak kadar aciz ve eli kolu bağlı.
Dimdik karşında güçlü, asla yılmayan bunların yanında başarı eksik olmayan birisi. Halbisem içerisinde neler var bir bilsen, şimşekler çakan, yıldırımlar düşen adeta içini tufan almış ve götürmüş diğer yandan baharda cıvıldayan kuşlar misali mutlu ve özgür.
Bir çok kişi tarafından özenilen yada öyle gözüken yada olayın gerçek yüzü bilinmediğinden benzemeye çalışılan.
Karamsarlık..
Karamsarlık...
Kafamızda deli sorular ( çok mu klişe oldu ? ) yada soruları duymamak, kendimize kulaklarımızı tıkamak adına dinlediğimiz gürültülü müzikler. Eğlendiğimizi sandığımız fakat bedenimiz olmasa da farkında olmadan ruhumuzu uyuşturduğumuz biz en son ne zaman kendimizi ve kendimizle olan sorunları, kendimiz ile çözmeye çalıştık. Çözmekten mi korktuk, beraber çözmek için doğru kişiyi mi aradık ? içimizdeki bu boşluğun tanımı nedir ?
Manevi eksikli mi ? sevgisizlik ? olabilir mi sizce ? yoğun egzoz dumanları, sahte gülüşler, insanların değerini belirleyen(!) saçma sapan markalar yada sözde diplomalar - kağıt parçaları bunların hepsi bir etken mi ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder